Op 8 november 2019, een week voor mijn verjaardag en anderhalve maand nadat ik hoorde niet het familiare gen bij me te dragen, ontdekte ik zelf een knobbeltje ter hoogte van mijn melkklieren. Eenmaal bij de huisarts kreeg ik te horen dat ik te jong zou zijn voor borstkanker. Na aandringen in verband met een onderbuik gevoel toch een verwijzing gekregen voor onderzoek. Op de dag van de mammografie en echo werd besloten ook een punctie te doen omdat ze toch geen goed gevoel hadden. Het was helaas mis. Ik schoot vol in de overlevingsmodus en wilde direct het plan van aanpak horen

Het traject zou als volgt zijn: chemo (4 AC kuren en toen 12 paclitaxel kuren), operatie, bestraling en opnieuw chemo. Natraject van 10 jaar hormoontherapie. Helaas belande ik 4 weken na mijn diagnose in het ziekenhuis ivm een infectie aan mijn voet. Ik merkte, terwijl ik daar lag, dat mijn tumor groter leek te worden. Ik begon met een tumor van 2.5 cm. Ik kreeg het hier erg benauwd van en na een bezoek van de kinderchirurg was het gesprek met de oncologisch chirurg snel geregeld (ik was werkzaam in het Haga Ziekenhuis als kinderverpleegkundige). Ik zei dat het niet goed voelde en dat die borst eraf moest. Na een dag van gesprekken werd er akkoord gegeven en vrijdag 13 december heb ik een volledige borstamputatie en lymfeklier verwijdering ondergaan. Het beste besluit ooit, de tumor was van 2.5cm naar ruim 8 cm gegroeid in 5 weken tijd!

Een pittig traject maar met een goeie dosis humor (galgenhumor) en positieve energie ben ik dit samen met familie en vrienden aangegaan. Na de 2de chemo werd ik al kaal en ging direct de tondeuse erover. Wisselend ziek van de kuren maar veelal met een grote glimlach want ik moest beter worden. 25 augustus 2020 was mijn laatste chemo en elk jaar is dit nu een bijzondere dag en wordt dit gevierd. 21 juni jl. heb ik mijn borstreconstructie ondergaan middels een diep lap. Hierbij is op verzoek preventief mijn "gezonde borst" geamputeerd en gereconstrueerd. Aan de littekens te zien zie je hoe vers dit allemaal nog is.

Ik heb sinds de borstamputatie op 13 december 2019 niet meer in de spiegel durven kijken en ik schaamde mij voor mijn lichaam, ondanks dat ik ook heel trots was. Wat ik en mijn lichaam doorstaan hebben en wat ik nog voor mijn kiezen krijg momenteel is niet niets. Maar ik kon niet naar mezelf kijken, zeker niet toen ik kaal was. 

Mijn behandeltraject viel deels in de 1ste coronagolf, totaal niet vervelend want niemand zag mij op momenten dat ik echt ziek was. Mensen kwamen langs voor deur bezoekjes en soms ook gewoon binnen. Grootste uitstapje was of naar het ziekenhuis of met mijn ouders mee een ritje met de auto maken. Omdat ik alleen was heb ik bij mijn ouders gewoond tijdens dit traject. Zonder hen had ik het nooit alleen kunnen doen. Vriendinnen namen me op een gegeven moment mee toen het ook weer mocht gezien de corona, maar ik genoot al van de raam en deur bezoekjes, die waren mij dierbaar. Hoe raar het misschien voor sommige ook klinkt, kleine Lodewijk mijn teckel was op moeilijke momenten toch ook echt wel mijn steun en toeverlaat. Ik ben daarnaast nog vele malen meer gaan houden van mijn gezin, familie en vrienden die er altijd voor mij waren. Ik leerde genieten van de kleine dingen

Ik ben mij op het moment aan het oriënteren op de arbeidsmarkt. Ik ben kinderverpleegkundige en heb altijd in het ziekenhuis gewerkt. Ik merk dat ik ondertussen echt een beetje "witte jassen ziek" ben. Ik heb besloten niet meer aan het bed te gaan staan als verpleegkundige. Ik oriënteer mij nu op de mogelijkheden die er zijn. 1 ding is mij duidelijk geworden, mijn lichaam heeft toch wel flink ingeleverd als het om energie gaat. Ik ben zeker weer de Kim zoals ik was, alleen met minder energie. Hier houd ik rekening mee in het dagelijkse leven op dit moment en dus ook zeker in mijn beroepskeuze.

Ik heb geleerd dat ik veel sterker ben dan ik dacht te zijn. Dat ik veel eerder al had moeten genieten van de kleine dingen in het leven.... niets is vanzelfsprekend. De borstkanker is voor mij een enorm harde maar mooie leerschool geweest en is het nog steeds!

Ik sta veel sterker in mijn schoenen. Denk goed na over wat ik wil en hoe ik het wil. Sta veel meer op mijn strepen en ik durf en kan "nee" zeggen wat ik eerder best lastig vond.

Ik laat mezelf zien deze maand.

Sinds de borstreconstructie durf ik weer naar mezelf te kijken in de spiegel en ben ik enorm trots!!. Ik wil hier ook aan mee doen om jonge vrouwen mee te geven goed naar hun gevoel te luisteren en je niet weg te laten sturen door wie dan ook. Ik heb een geweldig team in het HagaZiekenhuis die mij behandelt en steunt. Zonder dr. Merkus, dr. Houtsma, dr. Braam en dr. Tielemans had ik dit nooit gekund. Ik ben enorm trots op dit team.