Op vrijdag 13 augustus 2021 kreeg ik de diagnose hormoongevoelige borstkanker in mijn linkerborst. Daar zaten 3 tumoren. Ook had ik uitzaaiingen in mijn lymfeklieren (7 stuks) in mijn oksel. Na een maand onderzoeken, scans e.d. werd ik precies een maand later 13 september geopereerd. Mijn linkerborst is geamputeerd en tijdens die operatie zijn direct al mijn lymfklieren in mijn oksel verwijderd (okselkliertoilet). Er was geen tijd om even adem te halen want 2 weken later kreeg ik alweer mijn 1e chemokuur. In 24 weken kreeg ik 4 stuks AC en 12 stuks Paclitaxel kuren. En weer door voor 15 stuks bestralingen. Op 10 mei 2022 zijn ook mijn eierstokken verwijderd. Daar waren eerder onrustige cellen gevonden. Gelukkig zijn deze later schoon verklaard. Begin mei ben ik begonnen met de hormoontherapie 1 pil per dag (tamoxifen) voor minimaal 7 jaar. Oh ja en dan als laatste een reconstructie van mijn borst, maar dat laat ik even voor wat het is…

De acceptatie van mijn nieuwe lichaam, het gevoel of nou ja het geen gevoel hebben, de pijnlijke steken in het borstgebied, de onzekerheid, de schaamte, de verhardingen rondom de borst en zeker mijn oksel (dat komt vooral door de bestralingen), de holte, de intimiteit, de plakkende, zakkende, scheve prothese, nou: ik vind het allemaal nog al wat. Dus wil heel graag die reconstructie. Super eng dat wel. Wij hadden het er eerder over gehad met de chirurg, maar ik moest eerst al de behandelingen ondergaan. Mijn lichaam gaf ik eerst een 8, nu een 6. 

En toch, toch krabbel ik zachtjes weer op. Ik revalideer en krijg de nodige professionele hulp. Stephanie 2.0 komt eraan! Blij en kankervrij en vooral positief.

Wat ik doe, doe ik met een grote glimlach. Juist omdat ik dit mag en kan doen. Het kwartje had ook anders kunnen vallen. Dat ik moet herstellen van al de zware behandelingen snap ik heus wel. Er is heel veel troep mijn lichaam in gegaan. Echt hè hoe lang moet ik wel niet herstellen om weer de oude te worden? Ik kan best accepteren dat ik niet meer de oude word. Ik voel mij sowieso een ander mens na de kanker. Maar dat vind ik niet erg. Ik heb veel geleerd over mezelf. Geniet nu veel intenser en maak mij minder druk om onbelangrijke zaken. Er zijn ergere dingen zeg maar. Buiten dat ik de angst voor terugkeer wel als zwaar ervaar.

Ik laat mezelf zien tijdens deze maand.

Ik wil open en transparant zijn. Zo schrijf ik ook mijn behandelingen en ervaringen in een persoonlijk blog op Instagram.