Ik was 32 jaar toen ik hoorde dat ik borstkanker had, een paar weken nadat ik zelf een knobbel onderin mijn rechterborst had ontdekt. In die tijd woonde ik op Curaçao. Op vrijdag 13 maart 2020 kreeg ik de diagnose, de dag dat op Curaçao ook Corona uitbrak. Er volgde een bizarre tijd waarin ik halsoverkop naar Nederland vertrok, zonder van iemand afscheid te kunnen nemen. Op Schiphol was het leeg toen ik aankwam, mijn zus wachtte mij buiten in de auto op; een absurde situatie. Mijn familie kon ik niet knuffelen, terwijl ik dat juist zo hard nodig had. Dat maakte het in die eerste periode soms pijnlijk eenzaam. Ik ben bij het AVL in Amsterdam onder behandeling gegaan. Ondanks dat een kankerziekenhuis de laatste plek was waar ik op dat moment in mijn leven wilde zijn, was ik heel dankbaar dat ik daar behandeld kon worden. Ik ben daar met zo veel liefde, zorg en professionaliteit geholpen. 

Mijn vriend was een deel van het traject bij mij, maar moest na een tijd ook weer terug naar Curaçao. Ik heb toen een half jaar bij mijn ouders gewoond. Het was niet alleen de borstkanker, maar de gehele situatie van ziek zijn, ver weg van mijn thuis en vriend, in een periode waarin sociale contacten ook niet vanzelfsprekend waren, waardoor alles zo gigantisch op z’n kop stond. Ondanks alle steun van dichtbij en veraf ben ik in die tijd ontzettend op mijzelf teruggeworpen. Dat was vreselijk moeilijk maar heeft mij uiteindelijk ontzettend veel kracht gegeven.

Mijn relatie met mijn lichaam heeft een enorm dreun gehad. Ik heb me een jaar enorm onaantrekkelijk gevoeld, waarbij ik mijzelf niet herkende in de spiegel. Dat was heftig. Daarbij moest ik voor de chemo ook nog een ingreep aan mijn baarmoederhals ondergaan. Samen met de borstkanker en de daarbij komende haaruitval voelde het alsof ik mijn hele vrouwelijkheid in moest leveren. Alle handen, naalden en machines aan mijn lijf maakte dat ik ervoer dat mijn lichaam van het ziekenhuis was geworden in plaats van dat zij nog van mijzelf was. Na alle intensieve behandelingen heb ik mijn leven dan ook in het teken gesteld van het terugvinden van mijzelf en het terug claimen van mijn lichaam en vrouwelijkheid. Wat mij daarin, onder andere, enorm geholpen heeft was zwemmen, wandelen én dansen. Ik kan inmiddels zeggen dat ik een betere band heb met mijn lichaam dan ooit te voren, maar daar was veel werk en tijd voor nodig.

Ik voel me krachtig. De borstkanker heeft mij op alle vlakken doen wankelen en afbrokkelen. Maar vanuit die donkere diepte heb ik mijzelf weer stap voor stap teruggevonden en in dat proces heb ik een versie van mijzelf ontdekt die sterk en zelfverzekerd is. Ik maak me niet meer zo snel druk, heb mee vertrouwen in het leven en heb juist enorm veel zin in de toekomst!

Wat ik mijn jongere zelf, van voor de kanker, zou willen zeggen? Het wordt zwaar, maar je gaat hier doorheen komen. En hoe! Jij gaat een power in jezelf vinden die je zonder dit alles niet gevonden had. Een kracht waardoor het niet meer uitmaakt wat anderen van je vinden, je overal volledig jezelf durft te zijn, jij je over durft te geven aan het leven en waarmee je anderen kunt helpen. Uiteindelijk zul je dankbaar zijn dat het leven zo gelopen is.

Toen ik ziek werd, zei ik meteen: ik wil hier door groeien. Dat proces heb ik dan ook met beiden handen aangepakt. Ik heb mij op verschillende manieren omringd door spiegels, die niet makkelijk waren om in te kijken maar waardoor ik enorm veel over mijzelf geleerd heb. Over mijn angsten, emotionele pijnpunten, mijn onhebbelijkheden en de waarden in mijn leven. Mijn omgeving is door dit proces ook veranderd. Dat kan ook bijna niet anders, want er is zo veel bij mij geshift. Zo hebben niet al mijn vriendschappen deze periode doorstaan. Maar het is goed zo. Er was veel rouw om zaken die nooit meer zullen worden zoals voorheen, maar het ruimde ook op; alles werd helderder, authentieker en schoner.

Ik laat mijzelf deze maand zien vanuit de behoefte om een ander geluid te laten horen; niet die van patiënt, maar van een mens. Niet van een slachtoffer, maar van een jonge vrouw in de bloei van haar leven. Natuurlijk is er ook verdriet en pijn om wat er is gebeurd, maar zoals bij alles in het leven gaat het er vooral om HOE ik er naar kijk. De borstkanker heeft mij uiteindelijk zo veel gebracht, dat is misschien iets om aan vast te kunnen houden voor vrouwen die er nu middenin zitten. Zoals ik het nu zie zit er achter iedere ziekte een boodschap die gehoord wil worden. Als je je ervoor openstelt daar naar te gaan luisteren, kun je, ongeacht de situatie, zo’n kracht in jezelf ontketenen. Die kracht gun ik ieder mens, iedere vrouw, iedere vrouw met borstkanker.