Het was eind april 2022: na het sporten voelde ik tijdens het douchen opeens een soort pingpongbal in mijn linkerborst. Zelf dacht ik direct een spiertje verrekt te hebben maar ik liep toch naar beneden om mijn vriend ook even te laten voelen. Die maakte zich veel meer zorgen dan ik en ik moest hem dan ook beloven het goed in de gaten te houden. Aangezien het vrijdagavond was heb ik tot maandag gewacht om een afspraak bij de dokter te maken. Dat deed ik gewoon vanuit het werk, maar ook de huisarts nam het zeer serieus en plande mij diezelfde dag in. Samen met mijn vriend zijn we naar de huisarts gegaan die mij na lichamelijk onderzoek direct een verwijzing gaf voor de mammapoli. De ochtend na dat bezoek werd ik al vrij vroeg gebeld dat ik vrijdag op de mammapoli moest verschijnen voor een lichamelijk onderzoek door de chirurg, mammografie en echo opgevolgd door een afsluitend gesprek met de chirurg. Het duurde wat langer omdat koningsdag midden in deze week viel.

Die vrijdag bleek al snel dat het geen cyste was dus moest er een biopt genomen worden. Ondanks dat de chirurg in eerste instantie positief erin stond vanwege mijn leeftijd en het feit dat mijn tumor glad en beweegbaar aanvoelde. Dinsdag 3 mei werd ik gebeld door de chirurg met het nieuws dat ik borstkanker blijk te hebben en of ik de volgende ochtend direct naar de mammapoli kon komen voor het behandelplan en verdere uitleg van de diagnose.Het bleek triple negatief graad 3.

Vanaf dat moment begon een rollercoaster aan onderzoeken en informatieve afspraken die allemaal binnen vijf weken plaats moesten vinden.

Op het moment van de fotoshoot sta ik aan de vooravond van mijn laatste kuur. Hiervoor heb ik 4 AC-kuren elke twee weken gehad en 3 van de 4 paclitaxel kuren. Die paclitaxel kuur krijg ik wekelijks toegediend, 12 weken achter elkaar.

Ik ben er nu vooral achter gekomen dat de normen en waarden die ik naleef, maar ook mijn principes, nog steeds erg belangrijk zijn voor mij en ik er nog steeds vierkant achter sta. Ook verbaasd het mij dat mijn karakter nauwelijks veranderd lijkt te zijn en dat ik tijdens mijn ziekteproces dingen hetzelfde aan pak als ik bijvoorbeeld in mijn werk of vrije tijd doe. Grappig om te zien dat ik ten allen tijden mijn eigen weg vind. 

Ik vind het erg belangrijk dat een ieder goed op zichzelf let. Maar ook vind ik het een prettig idee dat ik door mijn verhaal te delen mogelijk een ander in haar proces zou kunnen helpen. Al is het enkel de herkenning. 

Noot: op de foto zie je de lieve zus van Jacolline. Lysanne heeft Jaccoline naar Den Haag gereden voor de foto's en is om dit te kunnen doen voor haar zus eerder begonnen met haar werk in de bakkerij. Lees: midden in de nacht. Als dat niet een topzus is!