In 2018 ontdekte ik een platte schijf onderin mijn borst.

Al snel volgde er een lang traject: 8 chemo’s gedurende 6 maanden, daarop volgend 21 bestralingen. Hierna werd mijn rechterborst geamputeerd en leek het erop dat het klaar was. Helaas bleek ik BRCA2 gen te hebben en heb dus besloten ook mijn andere borst preventief te verwijderen inclusief mijn kippenhok, ik had immers al 2 mooie meiden op de wereld gezet en verlangde niet naar meer kids.

Na de 1ste amputatie voelde ik mij echt een monster. Een chirurg in opleiding heeft mij geopereerd toen mijn eigen chirurg een spoed had en heeft mij niet netjes geopereerd. Zelfs de oncologisch verpleegkundigen schrokken ervan; de chirurg werd er zelfs bijgeroepen waarom ze dit zo had gedaan. Ik was immers verminkt voor het leven, zo voelde dat voor mij. De eerste paar maanden heb ik met een T-shirt in bed geslapen en met het licht uit erin gekropen. Ik wilde niet dat mijn man mijn “verminkte” lijf zou zien. Ondanks dat hij meerdere keren had gezegd dat hij mij nog steeds mooi vond. Ik was heel onzeker, dacht dat iedereen het zou zien en durfde nauwelijks de deur uit. Ik was bang dat mijn “knisper-tiet” naar boven zou kruipen etc etc. Dit was een voorlopige prothese die ik van het ziekenhuis had meegekregen gevuld met watten en een boterhamzakje gevuld met rijstkorrels om het op die manier wat zwaarder te maken. Als ik iemand omhelsde hoorde je het geritsel vandaar boterhamzakje, vandaar dat ik het mijn “ knisper-tiet” noemde.

Doordat ik zelf met veel vragen bleef zitten die je in het dagelijks leven tegen kwam ben ik zelf Ribbon City begonnen hier in de omgeving van Arnhem. Ik geef tips aan lotgenoten, bied een luisterend oor en ga bij ze langs thuis of organiseer een ochtend op een mooie locatie in een park in Dieren, waar lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten als ze dat willen. Maar het meest kom ik bij de mensen thuis. Ik ben afgekeurd om nog te werken door alle ongemakken die ik heb overgehouden aan alle behandelingen. Ik mis mijn werk nog steeds maar weet dat ik dat niet meer kan doen. Mijn nieuwe roeping zit ‘m nu dus in lotgenoten helpen en/of verbinden. Dit wil ik de rest van mijn leven blijven doen!

Mijn advies? Maak van elke dag een feest, wees tevreden met wat je hebt, ookal is dat het meest simpele wat je kan bedenken. Luister naar iemand zonder gelijk met oplossingen te komen of maar zeggen; ‘ Nou genoeg ellende, we gaan nu wijn drinken!’ Ga naast iemand in het donker staan, in plaats van in het licht.

Ik heb ervaren dat het moeilijk is voor jezelf en omgeving om balans te vinden over hoe het nou écht met je gaat. Wat mensen van jou verwachten kan totaal anders zijn dan wat je kan. Omdat ik altijd positief blijf en SHINE totdat ik me een ons weeg, is het voor de buitenwereld lastig om in te schatten hoe ik me voel. Als ik zeg dat het helemaal bagger is (ik heb 24u per dag pijn in mijn lijf en vergevorderd stadium van osteoporose) schrikken ze soms daarvan en zeggen dan; ‘Waarom zeg je dat niet?’ Maar als ik zeg dat het klote gaat, raakt iedereen in paniek, want als de eeuwig positieve Dal zegt dat het shit gaat, dan moet het goed mis zijn en komen ze met allerlei dingen als wijn drinken, dagjes uit etc terwijl ik dat dus helemaal niet kan en/of wil. Met andere woorden; ze willen graag dat je alles met ze deelt als het slecht gaat, maar als je dat dan doet dan is het: droog je tranen, we gaan nu iets leuks doen. Dus dat heeft als uitwerking dat ik niet veel meer zei tegen vrienden hoe ik me écht voelde want ik zou daar eigenlijk niks aan hebben. Begrijp me niet verkeerd, iedereen had de beste bedoelingen maar was voor mij niet persé beter of goed. Helaas heb ik ook mensen gehad die niks meer van zich lieten horen… ze wisten niet hoe ze ermee om moesten gaan. Dat was ook wel een teleurstelling voor mij. Ik was immers nog dezelfde persoon alleen kaal, maar SHINEN deed ik nog steeds.

Ik vind het natuurlijk belangrijk dat er awareness is voor dit onderwerp, maar ook omdat ik eigenlijk heel onzeker ben over mijn lichaam, ik vind het zelfs eigenlijk helemaal niet mooi met al mijn littekens, gekke “ tuutjes” die een onhandige chirurg heeft achtergelaten, alle ongemakken die ik elke dag ervaar om soms überhaupt normaal te kunnen lopen. Maar toch ben ik tegelijkertijd ook mega trots op mijn kleine lichaampje van 1.46! Wat heeft het allemaal moeten doorstaan en wat heeft mijn lijf zich kranig gehouden! IK BEN ER NOG!! Ookal ben ik ontzettend veel aangekomen door de medicatie en zijn mijn twee “flat tires” niet de mooiste, ik wil laten zien dat ik er ondanks alles toch mag zijn! 

Ik blijf vanbinnen nog steeds Dal weliswaar in een 2.0 versie van mezelf maar ik heb niks om voor te schamen. Ik wil juist laten zien dat je hoe dan ook blij moet zijn met jezelf! Selflove en humor brengen je heel ver in het leven!